مسیرهای تاریک

جنگ سرد، جنگ ویتنام، ترور جان و رابرت کندی، ترور مارتین لوترکینگ و جنبش سیاهان، رکود اقتصادی دوران نیکسون و پس‌ازآن، شکست در ویتنام، ریگانیسم و … بخشی از ماجرای آمریکایی‌ست که ما در دهه‌های 1960، 1970 و 1980 می‌شناسیم؛ دهه‌های پرالتهابی که در سینمای ژانر وحشت نمودی چشم‌گیر و درخشان داشته‌ و با حضور سه استادتمام وحشت همه‌ی دوران‌ها – جورج رومرو، جان کارپنتر و وس کریون– دهه‌های اعتلای وحشت بوده‌اند – سه استادی که چراغ راه همه‌ی وحشت‌سازان بوده‌اند؛ جورج رومرو با مردگان زنده‌اش و فرم مناسک‌وار بازگشت مردگان از گور برای به گور کشیدن همه‌ی آنان که زنده‌اند؛ جان کارپنتر با مایکل مایرز نامیرا – در سیزدهمین و آخرین سری هالووین به کارگردانی دیوید گوردون گرین، به نظر می‌رسد بالاخره مایکل میرا شد!- که با کارد آشپزخانه‌ی مثالینش کشتار را از خواهر خودش آغاز کرد و به زنان و مردان بسیاری رسید؛ وس کریون با فردی کروگر خوابگردش که در رویاهای زندگان، آن‌ها را به مرگی سرشار از شقاوت رهنمون می‌کرد(کابوس در خیابان الم)؛ این سه استاد وحشت، تیرگی آمریکایی‌بودن را بر پرده‌های سینما احضار کردند و مسیرهای تاریک کشوری که از جنگ‌های بی‌پایان با دشمنان ساختگی خسته شده را، عینیت دادند. «کندال آر. فیلیپس» با نظر به وجوه بیانی صریح این کارگردانان، مبانی زیبایی‌شناسانه و فرم‌های بدیع و نوآورانه‌ی آنها در خلق و گسترش قصه‌ها، بیش از دو دهه است که تمرکزش را بر سینمای وحشت گذاشته و بر اهمیت میراث این استادان تأکید می‌کند. کتاب «مسیرهای تاریک» یکی از آخرین پژوهش‌های اوست که با دقتی مثالین بر جنبه‌هایی از فیلم‌های رومرو، کارپنتر و کریون دست گذاشته که به درستی با کلیت کارنامه‌ی آن‌ها پیوند دارند. «مسیرهای تاریک: رومرو، کریون، کارپنتر، و فیلم وحشت مدرن» به اعتبار کار بزرگ و فروتنانه‌ی نویسنده‌اش، مهم‌ترین نقد و تحلیل نوشته شده درباره‌ی سینمای وحشت، پس‌از انتشار «هالیوود از ویتنام تا ریگان و پس از آن…» رابین وود است و یکی از بهترین نقطه‌های مراجعت برای فهم بهتر یکی از جدی‌ترین ژانرهای جدی‌گرفته‌نشده‌ی تاریخ سینما!